Zastal przedłużył naszą czarną serię…

Kolejny mecz i kolejna porażka… Nie tak wyobrażaliśmy sobie rozpoczęcie rundy rewanżowej w PLK. Znowu było blisko, ale czegoś zabrakło i ostatecznie Zastal Zielona Góra zwyciężył 88:84. Nie można przymknąć oczu na problemy Anwilu, a ten mecz jest kolejnym potwierdzeniem. Nie brakowało niezłych momentów w wykonaniu „Rottweilerów”, ale tradycyjnie pojawiło się zbyt dużo niedociągnięć, co spowodowało, że sukces ponownie uciekł nam z rąk.

W pierwszej połowie prezentowaliśmy całkiem sympatyczną koszykówkę. Szczególnie dobrze wypadliśmy w drugiej kwarcie. Potrafiliśmy osiągnąć nawet dwucyfrową przewagę, a przy zejściu do szatni prowadziliśmy 37:46. Anwil grał zespołowo oraz spokojnie, a do tego utrzymywał bardzo solidną skuteczność. Nie tracimy koncentracji i realizowaliśmy wcześniej założony plan. Liczyłem, że z minuty na minutę będziemy przejmować spotkanie i nic złego nas nie spotka.

Tymczasem nadeszła trzecia kwarta, która wszystko zmieniła. Zastal wydobył z siebie większe pokłady energii i zaczął bronić agresywnej. To wybiło nas z rytmu i spowodowało, że zaczęliśmy mieć problemy z konstruowaniem akcji. Grę „Rottweilerów” nawiedził chaos, co skutkowało oddawaniem nieprzygotowanych rzutów oraz sporą ilością GŁUPICH strat. W efekcie łupem gospodarzy padło wiele łatwych punktów. Widać to wyraźnie w statystykach, bo Zastal zaliczył aż 18 punktów ze strat. Dla porównania my mieliśmy tylko 5. W punktach z szybkiego ataku też przegraliśmy 18:7. Jak ja tęsknię za Łączyńskim…

Za sprawą dobrej skuteczności z dystansu jeszcze przez jakiś czas utrzymywaliśmy prowadzenie, ale ostatecznie w czwartej kwarcie Zastal przełamał wynik i było coraz gorzej. „Rottweilery” miały jeszcze szansę w ostatnich sekundach, ale pozwoliliśmy rywalom na dwie zbiórki w ataku. Obie przy różnicy punktowej nieprzekraczającej jednego rzutu z gry. To był taki „gwóźdź do trumny”.

Kolejny raz, pod względem statystycznym, bardzo dobrze wypadł Lee Moore. Amerykanin zapisał na swoim koncie 11 punktów, 10 asyst, 5 zbiórek oraz 2 przechwyty. Mam jednak wrażenie, że to przypadek w którym „cyferki” wyglądają lepiej niż sama gra. Trzeba zaznaczyć, że miał też 4 straty, bo w obecnej sytuacji kadrowej to właśnie na barki Moore’a spadł główny ciężar konstruowania akcji naszego zespołu, a to nie wychodzi, tak jak powinno. Szczególnie przy silniejszej presji obrońców Amerykanin miewa problemy. Przerywa kozłowanie w dziwnych momentach i popełnia straty, po których przeciwnicy mają otwartą drogę do kosza. Tak było w Ostrowie Wielkopolskim i tak też było teraz w Zielonej Górze. Moore to dobry zawodnik, ale to nie jest jego granie. Cierpi na tym on sam, jak i cały zespół. Bardzo brakuje kontuzjowanego Kamila Łączyńskiego w tej układance…

Kolejne dobre spotkanie rozegrał Luke Petrasek (19 pkt i 4 zb), chociaż w najważniejszych momentach był słabo widoczny. Pamiętam, że w zeszłym sezonie narzekałem na nagłe znikanie Amerykanina i teraz było podobnie. Przez całą czwartą kwartę oddał tylko dwa rzuty z gry i to dopiero w samej końcówce. Tradycyjnie grę Anwilu w wielu momentach ciągnął Phil Greene IV (15 pkt, 4 as, 3 zb), który swoimi szalonymi rzutami przedłużał żywot „Rottweilerów”. Na plusik zasłużył także Josip Sobin (12 pkt, 4 zb). Chorwat mógłby śmiało nagrać film instruktażowy z zachowania w „trumnie”. Pięknie kręcił obrońcami za sprawą swoich manewrów i trafiał tymi charakterystycznymi półhakami.

Pierwsze spotkanie na polskich parkietach w bieżącym sezonie rozegrał Maciej Bojanowski. Spędził na parkiecie lekko ponad 18 minut i wniósł trochę energii. Nie było widać po „Bojanie”, że tak długo pauzował z powodów zdrowotnych. Na swoim koncie zapisał 8 punktów oraz 3 zbiórki. Dobrze, że wrócił, bo w tym zawodniku drzemie potencjał i teraz trener Przemysław Frasunkiewicz ma jeszcze więcej opcji.

Trzecie spotkanie w koszulce Anwilu zaliczył Malik Williams. Tym razem otrzymał tylko 3,5 minuty, czyli to był dotychczas najkrótszy występ środkowego. Przez ten czas raczej nie błysnął – 0/1 z gry, 1 strata, 1 faul i 1 przechwyt. Do tej pory Williams uzbierał w sumie 28 minut, 0/9 z gry oraz 7 zbiórek. Cierpliwość też ma swoje granice…

Jestem zaskoczony, że zaledwie 5,5 minuty na boisku spędził Michał Nowakowski. W tym czasie oczywiście nie zdołał zbyt wiele wnieść do gry zespołu. To był najkrótszy występ tego zawodnika w bieżącym sezonie. Dziwna decyzja, bo przecież „Misiek” wielokrotnie udowodnił, że może być naprawdę przydatny.

Prawdziwym katem naszego zespołu został Przemysław Żołnierewicz. Ten chłopak jest prawdziwym skarbem Zastalu! Lider, który rósł z każdą minutą. W końcówce miał już taką pewność siebie, że zamordował Anwil niesamowitymi trójkami. „Żołnierz” rozegrał fantastyczne spotkanie, w którym zanotował 29 punktów (5×3), 6 asyst, 4 zbiórki oraz 4 przechwyty. Wniósł mnóstwo energii i pociągnął cały swój zespół. Nie ukrywam, że nie mam nic przeciwko, gdyby w przyszłości zapragnął przeprowadzki na Kujawy 😉 .

Wspomniałem, że Sobin rozegrał solidne spotkanie, ale należy dodać, że miał spore kłopoty z podkoszowym Zastalu. Alen Hadzibegovic sprawiał nam problemy na wiele sposobów. Dzielnie walczył „na deskach” i potrafił odważnie punktować. Czarnogórzec zaliczył na nas 21 punktów, 11 zbiórek oraz 2 przechwyty. Trzeba przyznać, że trener Oliver Vidin wynalazł środkowego, który zapewne nie zarabia zbyt wiele i nie ma bogatego CV, ale „robi robotę”.

Po tym meczu sytuacja Anwilu jest coraz gorsza, a czarna seria trwa. „Rottweilery” zaliczyły 5 porażek z rzędu, a jeśli spojrzymy tylko na ligowe rozgrywki, to była nasza 4 przegrana. Po raz ostatni wygraliśmy w Rumunii. Natomiast w PLK na smak zwycięstwa czekamy od 18 grudnia, gdy pokonaliśmy GTK Gliwice. Całkiem długo… Obecnie mamy bilans 8-8 i zamiast dobijać do czołówki, to zagrzebujemy się w grupie walczącej o Play-Off. Anwil ciągle ma potencjał, ale gra stanowczo poniżej oczekiwań. Przegrywamy minimalnie, bo ciągle wychodzą jakieś niedociągnięcia. Potrzebujemy jakiegoś impulsu, bo inaczej może być ciężko…